یک فنجان چای تلخ مهمان من

یک دلِ پُر دَرد دارم و یک جانِ پُر زَهر


توقع بیجا مانع زندگیست!!!

گاهی وقت ها سطحِ توقعِ ما آدم ها زیاده از حد بالا می رود؛ طوری که کاری را که خودمان انجامش نمی دهیم، از دیگران انتظار داریم. و اگر توقعمان جوابی نداشته باشد (یعنی کسی به توقعمان توجه نشان ندهد ) انگ بی معرفتی و بی وفایی را به او می چسبانیم. از دوستمان خبر نمی گیریم آنوقت انتظار داریم او احوال ما را بپرسد و اگر نپرسد کلی شکایت کرده و آخر سر هم قهر می کنیم. خب شاید دوستمان مشغله اش زیاد است و فرصت سر خاراندن هم ندارد. بهتر است در زندگیمان به بقیه احترام بگذاریم و قبول کنیم که هر کسی مشکلات مربوط به خودش را دارد و قرار نیست که دم به دقیقه احوالات ما را بپرسد.

پی نوشت: چند روزیه که به خاطر همین مسئله تصمیم به حذف تلگرامم گرفته ام اما به دلیل چند تا از دوستان خوبم دو دل مانده ام :(



به زور و پارتی بازی و من بمیرم تو بمیری، شده 5% درصد

چند روزیست که دارم به این موضوع فکر می کنم که چند درصد از زندگیم به دل خودم بوده؟ چقدر برای خودم زندگی کرده ام؟ چقدر حرف مردم برایم اهمیت داشته و این جمله را تکرار کرده ام که " مردم چی گن "؟ راستش به نتیجه ای نرسیدم. یعنی توی این بیست و هشت سال عمری که داشتم به زور و پارتی بازی شاید به 5% برسد. و من چقدر در این مدت لذت زندگی کردن را از دست داده ام. چقدر از خود واقعیم دور بوده ام. و چقدر کسل کننده بوده ام برای خودم. وقتی نتوانی آنطور که می خواهی باشی، یعنی فقط یک مُرده متحرک بوده ای. یعنی می شود بقیه عمر را ( اگر عمری باقی باشد ان شاءالله ) دنبال خوشبختیی بود که زنده ات کند و دلخواهت باشد؟؟؟

+ شما چقدر از زندگیتان را برای خودتان زندگی کرده اید؟ اصلا برای خودتان بوده اید یا نه؟

+ حتما روزی در یک پست جداگانه در مورد "زندگیم برای دیگران" خواهم نوشت.

Designed By Erfan Powered by Bayan