یک فنجان چای تلخ مهمان من

آدم که مسئولیت قبول می کند باید که کارش را به نحو احسن انجام دهد و در مورد آن کار، اطلاعاتش را بالا ببرد. یک مدیر باید که اصول مدیریت را بداند و اینکه با چه کارهایی می تواند هم رضایت کارمندانش را داشته باشد هم رضایت ارباب رجوع را. یک نانوا باید که نان خوب و قابل خوردن را به مردم ارائه دهد. یک معلم باید در مورد درسی که قرار ایت تدریس کند باید آنقدر در مورد موضوع اطلاعات داشته باشد که بتواند دانش آموزان را متوجه موضوع کند. یک سخنران باید که اصول سخنرانی را بداند و طوری سخنرانی کند که مستمع خسته نشود. اما یک سخنران مذهبی که در مجالس روضه، روضه خوانی و سخنرانی می کند باید خیلی حواسش جمع باشد. چون مخاطبانش از هر قشری هستند. پیر، جوان، بعضا نوجون، بی سواد، کم سواد و ... . این فرد مسئولیش بیشتر از مواردی است که بالا گفتم؛ چون با دین و اعتقادات مردم سرکار دارد. چند روز پیش مادرم به یک مجلس روضه در همسایگیمان رفته بود. داشت تعریف می کرد که روضه خوان ( آخوند نبوده و از این سخنرانهای شخصی بوده) در سخنرانیش گفته : « خداوند به حضرت آدم و حوا گفت که از همه نعمتهای بهشتی می توانید بخورید الا آن درخت گندم. شیطان آنها را گول زده و آن دو از آن گندم خوردند و خداوند آن را از بهشت پرت کرد بیرون. یکیشان افتاد صفا و یکیشان افتاد مروه. برای همین است که حاجیان که به مکه می روند صفا و مروه را هفت دور می دوند :| ». مادرم می گفت ماندم که چطور به مرد اعتراض کنم که سعی صفا و مروه ربطی به آدم و حوا ندارد و مربوط به حضرت اسماعیل است. و چون رویش نشده چیزی هم نگفته است.
واقعا جای تاسف دارد که سخنران و روضه خوان مجالس مذهبی باشی اما ندانی که سعی صفا و مروه برای چه هست؟ حالا حساب کنید در آن مجلس چند نفر بی سواد و عوام وجود داشته که این حرف او را باور کرده اند. این فرد در برابر حرفهای اشتباهش مسئول است وشاید در برابر اعتقادات مردم.
به نظرم بهتر است برای برگذاری مجالس روضه از آخوند دعوت شود که درسش را خوانده و مطمئنا اطلاعات غلط به خورد مردم نمی دهد.