پسر جوانی در یک جای شلوغ، هراسان و مضطرب تند تند اطرافش را نگاه می کند و جلوی هر مرد و زن و پیر و جوان را می گیرد و می گوید " پدر و مادرم صبح منو آوردن اینجا ولم کردن، حالا من چی کار کنم؟ " هر کدام از آن افراد با تعجب به صورت پسر جوان نگاه می کنند. بعضی ها با همان تعجی از کنارش رد می شوند. بعضی ها به گمان اینکه شوخیست می خندند. بعضی ها به این سوال که " مگه میشه؟ " از کنارش رد می شوند. بعد صدایی روی تصویر می گوید: " آری شبیه شوخیست اما نه زمانی که والدین پیرمان را رها می کنیم "
این تبلیغی است که ـ البته بیشتر شبیه یک تلنگر است ـ این روزها از شبکه های مختلف پخش می شود. اولین باری که دیدم واقعا تحت تأثیر قرار گرفتم. پدر و مادر هیچوقت بچه هایشان را در این سن رها نمی کنند. یعنی از محالات است اما همین بچه ها وقتی پدر و مادرشان پیر می شود از نگهداریشان خسته می شوند و رهایشان می کنند. این تبلیغ این را می خواهد بگوید که " این جریان اصلا باور کردنی نیست و کسی هم باورش نمی شود که والدین این کار را بکنند و حتی به این ماجرا می خندند اما اگر پیرمردی یا پیرزنی این ادعا را می کرد قطعا همه باور می کردند "
قدر پدر و مادرانمان بیشتر بدانیم.
* شعار تبلیغ مذکور
