چند روزیست که دارم به این موضوع فکر می کنم که چند درصد از زندگیم به دل خودم بوده؟ چقدر برای خودم زندگی کرده ام؟ چقدر حرف مردم برایم اهمیت داشته و این جمله را تکرار کرده ام که " مردم چی گن "؟ راستش به نتیجه ای نرسیدم. یعنی توی این بیست و هشت سال عمری که داشتم به زور و پارتی بازی شاید به 5% برسد. و من چقدر در این مدت لذت زندگی کردن را از دست داده ام. چقدر از خود واقعیم دور بوده ام. و چقدر کسل کننده بوده ام برای خودم. وقتی نتوانی آنطور که می خواهی باشی، یعنی فقط یک مُرده متحرک بوده ای. یعنی می شود بقیه عمر را ( اگر عمری باقی باشد ان شاءالله ) دنبال خوشبختیی بود که زنده ات کند و دلخواهت باشد؟؟؟
+ شما چقدر از زندگیتان را برای خودتان زندگی کرده اید؟ اصلا برای خودتان بوده اید یا نه؟
+ حتما روزی در یک پست جداگانه در مورد "زندگیم برای دیگران" خواهم نوشت.
