یک فنجان چای تلخ مهمان من

شب بود و من بودم و یک صندلی و نسکافه گرم و ایوان سرد و آسمان ابری قرمز رنگ و یک عالمه فکر ناتمام ...

مرگ حق است اما بعضی مرگ ها هستند که تا اعماق وجودت را می سوزاند. مخصوصا اگر یادگاریی از او باقی مانده باشد. چون هر وقت که نگاهش می کنی باز تا اعماق وجودت را می سوزاند. یکی از دختر عمه هایم عروس عمویم بود. می گویم بود چون دیگر نیست؛ نیست یعنی رفت؛ رفت و از آسمانها نظاره گر رشد دختر هفت ساله اش شد. مرگ دختر عمه ام برای همه ما سخت بود اما برای زهرای کوچک ما سخت تر بود. برایش سخت بود چون روز اولی که مدرسه رفت مادرش کتاب هایش را داخل کیفش نگذاشت، برایش لقمه نگرفت، سیب توی کیفش نگذاشت، بهش سفارش نکرد که توی کلاس دختر خوبی باشد و با هم کلاسی اش دعوا نکند، بهش نگفت که گریه نکند، برایش آرزوی موفقیت نکرد و ...

بعد از مرگ دختر عمه ام، میانه خانواده عمه ام با عمویم به هم خورد و هیچ رفت و آمدی هم صورت نگرفت. خانواده عمه ام به صورت خیلی بی منطق، می گفتند پسر عمویم باعث مرگ زنش شده، در صورتی که دختر عمه ام بر اثر سرطان کبد از دنیا رفت. هیچ وقت دلیل این ادعایشان را نفهمیدم.

کم کم زمزمه ازدواج مجدد پسرعمویم در فامیل پیچید. اما پسر عمویم تا دو سال زیر بار نرفت. نمی دانم ترس از خانواده عمه ام بود یا چیز دیگر. شاید هم تنها دلیلش ــ بر خلاف نظر همه ــ عشق و علاقه اش به زنش بوده است. بالاخره بعد از دوسال، به اصرار فامیل ازدواج کرد. با زنی که همه عشق و زندگیش، زهرای کوچک ماست. روزی که قرار بود مراسم عروسیش برگذار شود خواب دختر عمه ام را دیدم. آنقدر خوشحال و شاد بود که حد نداشت. لباس زیبایی پوشیده بود و از من نظرم را می پرسید. آری دختر عمه ام برخلاف خانواده اش ــ عمه ام ــ از این ازدواج راضی بود و حتی خودش را برای آن روز آماده کرده بود. و من مطمئنم که آن روز در مراسم حضور داشت. وقتی عروس با زهرای کوچک ما رقصید، زهرای کوچک ما اشکش سرازیر شد. شاید او هم حضور مادرش را احساس کرده بود. بعد از آن روز دیگر دختر عمه ام را در خواب ندیدم. انگار دیگر خیالش از بابت دخترش راحت شده بود.

امروز زهرای کوچک ما کلاس هشتم است. و آنقدر مادر جدیدش را دوست دارد که بدون حضورش جایی نمی رود و مادر جدیدش هم جانش برای زهرای کوچک ما در می رود. کاش عمه ام نیز او ـ مادر جدید ـ را نیز همچون دخترش دوست می داشت و در مراسماتش او را از فامیل جدا نمی کرد که دل زهرای کوچک ما، به خاطر این موضوع ناراحت و غمگین نباشد.

+ امروز عروسی برادر همان دختر عمه  فوت شده ام بود. وقتی زهرای کوچک ما با دایی اش دیده بوسی کرد، پسر عمه ام انگار خواهرش را در کالبد زهرا دید و بغض کرد. اشکش بی صدا ریخت و در میان همهمه حاضران گم شد.

+ برای شادی روح دختر عمه ام فاتحه ای قرائت بفرمایید.

چقدر سخت است کسی را که خودش را به خواب زده بیدار کنی. مثل آب در هاون کوبیدن است. امروز با همچین آدمی بحثم شد و من هر چه برایش توضیح می دادم و دلیل می آوردم او حرف خودش را می زد. در آخر هم چون دید دلایلم منطقیست بحث را صد و هشتاد درجه چرخاند و گفت نه من منظورم در این باره بود و چنان و چنان. آنجا بود که با خودم فکر کردم با نادان جماعت نباید وارد بحث شد چرا که خود هم نمی دانند دلیل مخالفت هایشان چیست و اصلا چه می خواهند بگویند. ایرادات بنی اسرائیلی وارد می کنند و بر جهالت خود اصرار می ورزند.

واقعا راست است که گفته اند : نرود میخ آهنین در سنگ

+ واقعه مِنا دردناکترین حادثه در چند روز اخیر است. برخی از دوستان به جای اینکه آل سعود را به خاطر بیکفایتیشانن محکوم کنند بیشتر آب به آسیای دشمن می ریزند و می گویند: اگر به جای حج به چند نیازمند کمک می کردند الان زنده بودند و بدتر اینکه حتی برایشان جوک هم ساخته اند. واقعا متأسفم برای این گونه افراد :| و تسلیت می گویم به ملت شریف ایران

سالهاست که آسمان، کوچ غریبت را بر شانه هایمان می تکاند و آفتاب، مسیر چشمانت را به انگشت نشان می دهد و می گرید. سالهاست که رفته ای و بادها، بوی پیراهنت را بر خاکریزهای بسیار مویه می کند. تو انعکاس روشن خورشید در رودخانه های سرخ حماسه ای. دلت، دریا می نوشت و نگاهت، توفان می سرود. برخاستی؛ آن هنگام که نفس های سرما پنجره ها را سیاه کرده بود و شهر می رفت که در اضطراب ثانیه های تجاوز، کمر خم کند. برخاستی و با قدم های استوارت، در رگ های وطن، خون زندگی جاری شد.

+ متن پست از این سایت می باشد.

+ دیشب جانبازان اعصاب و روان میهمان برنامه خنده وانه بودند. جانبازانی که موج انفجار بمب ها، هنوز هم همراه آنهاست. جانبازانی که با وجود درد و خستگی که در چشمان هر کدامشان موج می زد اما برق نگاهشان این را می فهماند که خوشحالند که با فدای خود، خنده را امروز بر لبان ما هدیه کرده اند. برق نگاهشان این را فهماند که اگر باز هم پایش بیفتد جانشان را در راه ایران عزیز فدا می کنند تا وجبی از کشور به دست نااهلان نیفتد.

ما تمام قد در برابر این عزیزانِ جان بر کف می ایستیم و برایشان دست می زنیم و خاک پایشان را سرمه چشم خویش می کنیم.

: مادر می خوام زن بگیرم، برام یه دختر خوب پیدا کن

ـ خب خودت تو محل کار و محله و دوست آشنا یکی پیدا کن

: نه مادر، خدا این چشما رو به من نداده که باهاشون دختر مردم رو دید بزنم. خودت یکی خوبشو برام پیدا کن

+ این یک مکالمه واقعیست

چقدر سخت است نتوانی اعتقادات خودت را بیان کنی و آنگونه که دوست داری باشی؛ فقط به این دلیل که دوستت از دستت نرنجد و پشت پا بزند به ده سال دوستی. یک هفته ای که پیشش بودم سکوت کردم در برابر چیزهایی که جزو اعتقاداتم بود یا نبود. اصلا این حالت را دوست ندارم. کاش بتوانم کاری بکنم ...

هر جا سوالــ شد

کهـ دلتــ در کجا خوشــ استــ؟

بیــ اختیار

بر دهنمــ مشهد الرضاستـــ

آخرین باری که پابوس آقا بودم اسفند ماه 92 بود. از آن روز هر چه دعا می کنم تا باز زیارت حرمش نصیبم شود نمی شود که نمی شود. بعد از دهم شهریور یک سفر به قم خواهیم داشت. می رویم به پابوس خواهر تا شاید خواهر واسطه شود برادر مهمانمان کند در حرمش.

هوای شهر ما شبیه هوای آبان ماه شده است ، شاید هم آذر ماه. بارانی و سرد. بعد از آن گرمای جهنمی مرداد ماه ، این سردی هوا عجب می چسبد. خدایا شکرت که نعمت باران را از ما دریغ نکرده ای !!!

+ میگن روزای بارونی هر چی دعا کنی برآورده میشه چون درهای رحمت الهی بازه ... دعاهاتون قبول :)

اگر یک روز شخصی دم در خانه یا محل کارتان بیاید و بگوید آقا سر کوچه منتظر شما هستند تا به عهد خود وفا کرده سربازش شوید، چه عکس العملی از خود نشان می دهید؟ آیا سراسیمه تا سر کوچه می دوید یا مثل همیشه عذر و بهانه می آورید؟؟؟

این خلاصه دو خطی مربوط به رمان " کمی دیرتر " از سید مهدی شجاعی است. البته یک خلاصه از نظر من. این رمان را ماه رمضان خواندم. آنقدر برایم جالب و جذاب بود که تا وقت سحری خواندمش. قلم سید را دوست دارم و اکثر رمانهایش را خوانده ام اما این رمان خیلی بیشتر از آن چیزی که فکرش را بکنید مرا به فکر فرو برد. اینکه ما منتظران واقعی هستیم یا فقط لفظا منتظریم؟؟؟

وقتی به این موضوع فکر می کنم نمی دانم باید چه جوابی بدهم. شاید آن شخص را مسخره کنم که این حرف را زده و یا اینکه ... گاهی فکر می کنم من اصلا منتظر آقا نیستم ... من حتی در دعاهایم هم آمدن آقا را طلب نکرده ام ... واقعا شرمساری بزرگی است برای کسی که خود را مسلمان می نامد.

پیشنهاد می کنم اگر این رمان را تا بحال نخوانده اید در اولین فرصت حتما بخوانید. مطمئن باشید با خواندنش چیزی را از دست نمی دهید. شاید تلنگری باشد برای روح خوابیده همه ما ...

ساعت نزدیک دو و نیم بود که از خواب بیدار شدم. آخر ماه رمضان تا سحر بیدار می مانم و بعد از سحر تا ظهر می خوابم. روزه داری در تابستان واقعا طاقت فرساست. نمازم را خواندم و رفتم پایین. مادرم داشت برای افطاری فردا شب خودش را آماده می کرد. آخر از تبریز مهمان داشتیم. کمکش کردم تا مرغ ها را آماده کرد. ساعت حدود پنج بود. تلویزیون را روشن کردم تا به تماشای کشتیِ بازی هایِ المپیک بنشینیم. هنوز دقیق سر جایم ننشسته بودم که صدایی وحشتناک به گوشم رسید و همراه آن زمین شروع کرد به لرزیدن. همانطور که نشسته بودم داشتم تک تک اعضای خانواده را نگاه می کردم. ترس تمام وجودم را گرفته بود. برادرم که دید کسی تکان نمی خورد داد زد که " چرا نشسته اید زلزله شده". انگار ما منتظر بودیم تا کسی به ما بگوید که از خانه خارج شویم. زمانی که به حیاط رسیدیم زمین هم قرار گرفت. انگار این قرارش فرصتی برای ما بود که چادر سر کنیم و تلفن و گوشی های موبایل را با خود بیرون بیاوریم. چون درست ده دقیقه بعد که همه مان توی کوچه بودیم مجدد لرزید. طوری که واقعا فکر می کردم زمین می خواهد دهان باز کند و همه ما را ببلعد. وقتی چشمهایم را که از ترس بسته بودم باز کردم ترک خوردن دیوار همسایه را دیدم. یعنی اگر چند ثانیه دیگر طول می کشید مطمئنا خانه ها ویران می شد. اما ما هموطنانمان را در دو زلزله ای که به فاصله ده دقیقه در اهر (6/2 ریشتر) و ورزقان (6 ریشتر) رخ داد از دست دادیم. زلزله ای که هر از گاهی الان هم خودی نشان می دهد.

درست سه سال از آن روزی که زمین بی رحمانه بر خود لرزید می گذرد. بیست و یکم مرداد سال نود و یک مصادف با بیست و سوم ماه رمضان. ساعت حوالی پنج. برای آرامش روح از دست رفتگان فاتحه ای بفرستید.